…είχε σύμμαχο τη θάλασσα. Με περπάτημα στη φύση και την συντροφιά των παιδιών του, των πουλιών και των ζώων πέρναγε τον χρόνο του γεμίζοντας εικόνες και εμπειρίες. Μετά το σούρουπο και τις ετοιμασίες για τον ύπνο των παιδιών έβρισκε χρόνο για τον εαυτό του και τον σύντροφο του. Αγχώθηκε, φοβήθηκε έμαθε όμως να προσαρμόζεται στις αλλαγές. Πέρασε δημιουργικό και ποιοτικό χρόνο μαζί με την οικογένεια του, με αποτέλεσμα να συνδεθεί περισσότερο μαζί τους και να βιώσει καινούργια συναισθήματα. Έμαθε να εκτιμά την υγεία του και να κάνει πράγματα για αυτήν…

Ο γονιός στις Κυκλάδες στον καιρό της πανδημίας ένιωσε ευλογημένος, πέρασε καλύτερα συγκριτικά με τους γονείς των μεγάλων αστικών κέντρων. Είχε για στήριγμα την οικογένειά του, τους φίλους του, την ομάδα γονέων και την πίστη του. Έβρισκε διέξοδο στην φύση … μέσα από το περπάτημα σε μονοπάτια και το ποδήλατο του ήρθε πιο κοντά στον τόπο που ζει και τον γνώρισε καλύτερα. Κάποια στιγμή όμως έσκασε, γιατί έχασε τον προσωπικό του χρόνο και χώρο, ενώ ταυτόχρονα στερήθηκε δραστηριότητες που έκανε και τον τροφοδοτούσαν, τον έθρεφαν.  Κατακλύστηκε  από άγχος και αγωνία. Τον έπιασε πανικός για την υγεία των αγαπημένων του προσώπων και φόβος για την πιθανή απώλειά τους. Πιέστηκε γιατί έπρεπε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να εξοικειωθεί με την τεχνολογία, να δουλέψει μέσα από πλατφόρμες που ως τώρα δεν είχε ιδέα για την ύπαρξη τους. Συνειδητοποίησε ότι η ευχαρίστηση κρύβεται σε απλά πράγματα, καθώς και ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ανά πάσα στιγμή μπορεί τα πάντα να ανατραπούν. Έτσι, έφτασε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να απολαμβάνει την κάθε του στιγμή…

Ο γονιός στις Κυκλάδες στον καιρό της πανδημίας ανησυχεί  για το μέλλον, για το αν θα ξαναγίνει η ζωή μας όπως ήταν και για τα οικεία πρόσωπα υψηλού κινδύνου. Προβληματίζεται για την φυσική αποστασιοποίηση που επιβλήθηκε, καθώς και για αρνητικές συμπεριφορές που αναδείχθηκαν και αναρωτιέται για το αν θα καταφέρουμε ως γονείς και σύντροφοι να δημιουργήσουμε, βάσει των ιδιαίτερων και πρωτόγνωρων συνθηκών που επικρατούν, ένα ευχάριστο και εποικοδομητικό οικογενειακό περιβάλλον για τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας και εμάς. Ταυτόχρονα, ευχαριστιέται που καλλιεργήθηκε και εδραιώθηκε υπευθυνότητα και συνοχή στο σύνολο της μικρής μας κοινωνίας, που ο πλανήτης και το φυσικό περιβάλλον «ανάσαναν», που βρέθηκε τόσος πραγματικός χρόνος ενασχόλησης με τον εαυτό μας και με την οικογένεια μας, που επικοινωνήσαμε έστω και εξ αποστάσεως με άτομα που είχαμε χαθεί λόγω ρουτίνας και υποχρεώσεων. Νιώθει μεγάλη ικανοποίηση που τα κατάφερε και βγήκε αλώβητος και δυνατότερος από τις εμπειρίες του και σε κάποιες περιπτώσεις με ισχυρότερους οικογενειακούς δεσμούς από πριν.  Νιώθει μεγάλη ικανοποίηση που μέσω της ενδοσκόπησης αντιλήφθηκε πόσο «πλούσιος» είναι και πόσο πολύτιμα είναι κάποια αγαθά, όπως το να χορεύεις με τους φίλους σου πιασμένος χέρι χέρι ή να κάνεις μια εγκάρδια χειραψία.

Στο γονιό των Κυκλάδων στον καιρό της πανδημίας του λείπει η δουλειά του, έγινε πιο διστακτικός στις αγκαλιές και στις σχέσεις με τους άλλους, πιο επιφυλακτικός. Μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό του, αναστοχάζεται μέσα από τον ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά του. Μαθαίνει τα όρια του… απόλαυσε τη φύση…. έχει το φόβο που δεν υπάρχει νοσοκομείο … διέθεσε το χρόνο του, το πνεύμα του στα παιδιά του, πιέστηκε από τις ανάγκες στις καινούργιες συνθήκες, απόλαυσε όσο τίποτα τις σπάνιες στιγμές απραξίας και ελευθερίας …ηρέμησε από την πολύ φασαρία γύρω του.

…’’τελικά ήταν μια σπουδαία εμπειρία’’….

Ο γονιός στις Κυκλάδες στον καιρό της πανδημίας είναι διαφορετικός και σκεπτικός, γεμάτος αβέβαιες πληροφορίες για το αύριο. Βιώνει το φόβο και τη μοναξιά, σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και εμπειρίες. Ταυτόχρονα, είναι πιο ήρεμος και δημιουργικός με την οικογένεια του.

Ο γονιός στις Κυκλάδες στον καιρό της πανδημίας στην αρχή ένιωσε αγωνία και ανησυχία για τη ζωή, τόσο την δική του όσο και των συνανθρώπων του. Έκπληξη και απορία γεννήθηκε από την ταχύτητα διάδοσης του ιού και περιέργεια για το που μπορεί να μας βγάλει. Ένιωσε θυμό, με το βίαιο σταμάτημα των συνηθειών του. Σιγά σιγά όμως άρχισε να αισθάνεται ασφάλεια στο νησί του. Το περιβάλλον άρχισε να αλλάζει, καθάρισε η θάλασσα, κι η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα πιο καθαρή.

Βρεθήκαμε ως οικογένεια , αγκαλιαστήκαμε, μαλώσαμε. Έγινε πιο έντονο το συναίσθημα της αγάπης και της αλληλεγγύης. Χαρήκαμε την κάθε στιγμή, με πλήρη ικανοποίηση των αναγκών μας. Το σπίτι μας έχει πάλι εστία. Εκεί είναι τα πάντα μας. Δεν χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε καλά. Η φύση είναι πιο δυνατή από εμάς και χρειάζεται να την σεβαστούμε.

Ο γονιός στις Κυκλάδες στον καιρό της πανδημίας ήταν πιο τυχερός έχοντας την φύση και την πρόσβαση στους δικούς του ανθρώπους. Ταυτόχρονα, ένιωσε και πιο άτυχος. Τα προβλήματα υγείας, ο αποκλεισμός, η απόσταση, ο φόβος του να είσαι μακριά από νοσοκομεία, αν τύχει κάτι ….

Η αγωνία έχει αντικαταστήσει τα έντονα συναισθήματα στεναχώριας που βιώσαμε με τον εγκλεισμό, καθώς είμαστε σε αυτό το μεταβατικό στάδιο επιστροφής στην κανονικότητα, παρόλο που βλέπουμε πως αυτό δεν είναι σίγουρο… περιμένουμε να δούμε την επόμενη μέρα, το επόμενο βήμα. Αβεβαιότητα, αμηχανία, φόβος, άγχος, στεναχώρια, θλίψη…